‘Ik heb een fijne jeugd gehad, maar ze stond heel ver af van het leven dat daarna gekomen is’

De Vlaamse journalist, televisiepresentator, en jarenlang hét gezicht van VTM, Lynn Wesenbeek groeide op in een sociale woning in de Antwerpse wijk Luchtbal. Voor haar was sociale huisvesting een hefboom naar een beter leven.

Linda (Lynn) Wesenbeek (53) is een Vlaamse journalist en televisiepresentator. Ze startte haar carrière als Miss België en werd in 1988 hét gezicht van de toen kersverse commerciële omroep VTM. Later werd ze ankervrouw van het VTM-Nieuws. Voor dit artikel keerde Lynn na 20 jaar terug naar haar roots: de paalblokken in Antwerpen Luchtbal waar ze als jong meisje opgroeide. ‘Hier terugkomen is zeer emotioneel voor mij. Het is wat dubbel. Enerzijds is er de nostalgie naar mijn gelukkige jeugd, maar anderzijds is er ook het verdriet om het verlies van mijn moeder.’

Ik was elf jaar toen ik met mijn zus van 15 en mijn moeder – na de echtscheiding van mijn ouders – naar een sociale woning verhuisde in Antwerpen Luchtbal. Hoewel ik er slechts van mijn 11^de tot mijn 21^ste woonde, lijkt het alsof ik er mijn hele leven gewoond heb. Waarschijnlijk komt dat omdat je jeugdjaren essentieel zijn voor de vorming van je persoonlijkheid en ook omdat het een bijzonder fijne tijd was. Alles speelde zich af tussen de paalblokken, de school en de sportvelden. We woonden in de gele blok op de 2de verdieping. Mijn biotoop was enkele kilometers groot. De buitenwereld was mij niet zo bekend. Thuis werd er wel naar het journaal gekeken, maar dat nieuws ontging mij in grote lijnen. Ik leefde een beetje onder een stolp.’

Ik heb een fijne jeugd gehad, maar ze stond heel ver af van het leven dat daarna gekomen is'

Meest levendige herinnering
‘Er woonden heel veel jonge gezinnen met opgroeiende kinderen zoals mijn zus en ik. Alle sportclubs lagen in de wijk. Ik was heel sportief, speelde basketbal en beoefende judo in de sporthal. Ik turnde in de plaatselijke turnkring. Schaatsen deed ik op de ijspiste een beetje verderop. Ik ging naar school in een katholieke meisjesschool. Hoewel ik naar de sportclub ging, heeft het lang geduurd voor ik met jongens durfde omgaan. Ik was bijna 18 jaar toen ik mijn eerste vriendje had. Ik was nogal verlegen. Het was in elk geval fantastisch om daar op te groeien. Altijd omringd door mijn vrienden.’ ‘Natuurlijk zijn mijn sterkste herinneringen verbonden aan het leven thuis in ons gezin.

Ik was 14 jaar toen ze bij mijn moeder kanker vaststelden. Mijn zus is op haar 21^ste het huis uit gegaan. Van mijn 17de tot mijn 20ste heb ik alleen met mijn moeder samengewoond tot de dag dat ze gestorven is. Ik was toen 20 jaar.’

Sterk sociaal weefsel
‘Het sociale weefsel was toen heel sterk. Omdat mijn moeder voor haar kankerbehandelingen soms weken in het ziekenhuis verbleef, zat ik met mijn zus vaak alleen thuis. De buren, vrienden en familie die ook in de wijk woonden, vingen ons dan op.’ ‘Buiten, op de grasvelden of in de sportclub, was ik tussen mijn vrienden. Daar maakte ik plezier. Daar was ik één van de bende. Daar was ik mijn zorgen kwijt.’

Roots als bron van wilskracht
‘In het leven moet je niet te vaak achterom kijken, maar je mag je afkomst niet verloochenen. Als ik terugkijk op mijn jeugd, dan zie ik wel een dosis geluk en toeval, maar het is niet enkel dat. Je moet dat toeval ook kunnen bestendigen. De eerste stap zetten van A naar B is één ding, maar je moet ook een volgende stap durven zetten. Wat ik bereikt heb, is in grote mate te danken aan mijn wilskracht. Het vroege overlijden van mijn moeder heeft mij enerzijds kwetsbaar en anderzijds ook zeer weerbaar gemaakt met een stevige basis en een stevige ruggengraat. Ook waar ik opgroeide heeft mij gesterkt. De nabijheid van en de aansluiting bij andere jongeren heeft mij zeker geholpen om door mijn thuissituatie heen te spartelen. Als ik in de wijk ging sporten of uit ging, dan kon ik daar mijn energie kwijt en mijn vreugde beleven. Mocht ik zijn opgegroeid in een villa in Brasschaat of in Sint-Matens-Latem waar ik nu woon, dan was dat heel anders geweest. Daar wonen de buren veel verder van elkaar. Er is daar wel contact, maar het sociaal weefsel is toch heel anders dan in Antwerpen Luchtbal waar ik opgroeide.’

Altijd een keuze
‘Na het overlijden van mijn moeder, ben ik nog twee jaar alleen in het appartement blijven wonen. Omdat ik geen inkomen had, moest ik mijn studies TEW verderzetten in avondonderwijs en overdag gaan werken. Een latere werkgever (Bank of America) zei me ooit dat ze me destijds onder meer hebben aangenomen omwille van die moedige keuze om werken en studeren te combineren. Op die leeftijd besef je dat niet, maar in het leven heb je altijd een keuze. Voor hetzelfde geld was het helemaal anders gelopen en zou ik niet verder hebben gestudeerd. Als je er op die leeftijd alleen voorstaat, is de stap klein naar financiële afhankelijkheid van een jongen of bestaat de kans dat je naar drugs grijpt om het verdriet van het verlies van een dierbare te verwerken. Of je wordt een tienermoeder? Wat de balans positief deed kantelen? Ik weet het niet. Wilskracht? Tot 1988 heb ik bij Bank of Amerika gewerkt. In 1987 werd ik Miss België. Het is pas nadat ik in ’88 een contract heb getekend bij VTM dat ik de bank heb verlaten.’

Weg naar Miss België
‘Toen ik hier als meisje woonde heb ik nooit gedacht “ik ga later meedoen aan Miss België”. Op een dag deelde er iemand toevallig op straat flyers uit om deel te nemen aan de Miss België-verkiezingen. Toen ik ’s avonds die uitnodiging in mijn jaszak vond, dacht ik “waarom niet”. Ook omdat ik het toen financieel niet breed had, sprak de auto die je als Miss België kon winnen mij wel erg aan. (lacht) Door daarna als uittredende miss in contact te komen met Mike Verdrengh is er een aantal maanden later de switch naar VTM gekomen waar in die tijd de plannen gesmeed werden om een commerciële zender op te starten.’

Van omroeper tot journalist tot woord voerder/oprichter
‘Talent is een mooie basis, maar het is vooral hard werken. Zonder inspanning kom je nergens.’ ‘Door open te staan voor nieuwe uitdagingen en aan mezelf te werken, ben ik vooruit gekomen. Je moet de stap zetten om uit je comfortzone te komen en dat betekent continu bijleren, nieuwe wegen zoeken en kansen grijpen.
In 2015 richtte ik een nieuwe federatie op waarvoor ik als woordvoerder opereer: de Belgische Federatie voor Robotica. Het is een groeiende sector waar ik sterk in geloof. Hiermee heb ik mijn carrière een andere wending gegeven. Om deze sector te vertegenwoordigen, moet ik weten wat er heerst, in België maar vooral ook wereldwijd. Dat betekent opnieuw studeren. Het is een sector waar nog weinig reglementering over bestaat. Ik leg de contacten tussen het bedrijf enerzijds en de overheid anderzijds. Het is een werk van lange adem. Daarnaast werk ik nog als moderator voor bedrijven.’

Geen groter contrast mogelijk
‘Hadden ze me vroeger toen ik op de Luchtbal woonde gezegd “je zal later met de koning op reis gaan” – in die tijd was de koning nog een zeer mythisch figuur – dan zou ik dat niet geloofd hebben (lacht hartelijk). Toen ik voor Royalty werkte, kon het contrast met mijn roots niet groter zijn. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik op het koninklijk paleis kwam en koning Albert ontmoette. Er waren ook de vele handelsmissies die ik samen met de toenmalige kroonprins Filip maakte, waarbij ik hem van nabij leerde kennen. Dat betekent niet dat ik mijn leven in de sociale woningen vergeten ben. Het was verrijkend om dat te ervaren en te beleven. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar het stond zeer ver af van het leven dat daarna gekomen is.’

‘Het lijkt wel alsof ik mijn hele leven op de Luchtbal gewoond heb’

Is sociaal wonen veranderd tegenover vroeger?
‘Wonen in een sociale woonwijk heb ik als zeer positief ervaren. Ik heb er heel graag gewoond. Ik denk wel dat het nu, 35 jaar later, toch anders wonen is. Vroeger waren het allemaal vrij “gewone” gezinnen met werkende mensen die moesten knokken. Toen was iedereen arbeider of bediende. Ik denk dat de mensen nu doordat de verschillen in de maatschappij veel groter geworden zijn – de armen zijn armer, de rijken rijker – het financieel moeilijker hebben. Er is ook meer diversiteit wat op zich geen probleem hoeft te zijn. Verscheidene culturen die samenleven kan ook aangenaam en verrijkend zijn.’ ‘Trouwens, of je nu in een sociale woning of in een privéwoning woont, dat maakt volgens mij niet zoveel uit. Wat wel belangrijk is, is de beschikbare ruimte. In een kleine ruimte wonen met zeer veel mensen verhoogt uiteraard de spanning. Ruimte geeft comfort. Daar hoort zeker ook de buitenruimte bij. De helft van mijn leven als kind speelde zich af op de grasvelden.’

Wat zou je adviseren aan sociale huurders? Welke wens heb je voor hen?
‘Denk na over je talenten. Breng in beeld wat je graag doet en waar je blij van wordt. Kijk vervolgens welke stappen je moet zetten om je doel te bereiken. En vooral: kom in actie. Op dat moment struikelen de meeste mensen.’ ‘Eigenlijk moet je jezelf continue bijscholen. Naarmate je meer bagage krijgt, naarmate het ervaringsrugzakje van het leven groter wordt, wordt het gemakkelijker. Je gaat niet in één ruk van A naar Z, maar wel van A naar B, en dan naar C en D,... Door telkens opnieuw kleine stapjes te zetten, bouw je aan je weg. Ik vind mijn kracht in het cognitieve denken. Ik zeg vaak tegen mezelf: waarom niet? Met zo’n mentaliteit heb je niets te verliezen. Ik had als jong meisje ook kunnen denken bij de oproep voor Miss België “dat is niets voor mij”. Maar ik heb gedacht “waarom niet”. Die vraag moet je je heel vaak stellen.’

Ambities
‘Het journalistieke werk dat ik 25 jaar deed, laat me niet los. Het zit in mijn DNA. Wat ik nog graag zou doen? TV-portretten maken. Dat betekent echter uit je comfortzone komen en opnieuw grenzen verleggen. Daarna komt het erop aan opnieuw je pad te vinden en een andere weg in te slaan.’

‘Talent is een mooie basis, maar het is vooral hard werken. Zonder inspanning kom je nergens’

Dit artikel verscheen eerder in Fundamenten, jaargang 28, nr. 2

Het verhaal van de jeugd van Lynn Wesenbeek in een sociale woning in de Antwerpse wijk Luchtbal kwam recent nog, naar aanleiding van de publicatie van het boek Trots op mijn roots, uitgebreid aan bod in Visie van vrijdag 16 november 2018.

Hier link naar issuu Visie.